والدین گاهی در برابر احساس های منفی (اضطراب، غم و خشم) کودکانشان راهبردهای اشتباهی را پیش می گیرند. مثلا تلاش می کنند و کودک را مجبور می کنند که این احساس ها را سریعا کنار بگذارد و این تبعات بدی دارد. اما راهبرد درست چیست؟
براساس یافته های نوین روانشناسی، راهبرد درست و کارآمد زمانی که کودک با یکی از احساس های منفی به سراغ پدر و مادر می رود این است که:
1- اول این که احساس کودک توسط بزرگسال دیده و شناسایی شود ( بعضی پدر و مادرها قادر به تشخیص این نیستند که الان کودک نگران یا عصبانی یا غمگین است.)
2- بزرگسال نام آن احساس را به زبان بیاورد (مثلا به نظر می آید از چیزی ترسیده ای یا به نظر می آید خیلی عصبانی هستی) با این کار واژگان احساسی که پایه ی تنظیم احساس ها هستند را به کودک یاد می دهیم. کودک یاد می گیرد این حالت اسمش عصبانیت است یا غم.
3- سپس از کودک می پرسیم که چه چیز باعث شده این احساس را داشته باشی؟ شاید کودک نمی داند چرا عصبانی است. در این صورت بزرگسال باید به او بیاموزد که هر احساس به دلیلی ایجاد می شود و کمک کند دلیل احساس منفی خود را بفهمد.